ب ی ا ن

این مدت که نت قطع بود مجبوری این وبلاگ های نچسب بیان و میخوندم حوصله م سر نره . صدی نود همشون از دم فکر می کنن یه ع ن خاصی هستن.تو تک تک کلماتشون یه منم منم  سبز لجنی ای هست که حال آدم و دگرگون میکنه.فاز آلبر کامو بر میدارن و با ذهن محمود خان دولت آبادی پشت هزار پارگراف حرفی که باهاش دو تا نون لواش هم نمیدن قانون جهانی رو تغییر میدن.و هیج کس هم نیست بره بهشون بگه حاجی تو تهش یه وبلاگ نویس پاپتی بیش نیستی.تازه تو یه سرویس وبلاگی دسته دوی بی کیفیت.
البته یکی دو تا وبلاگ و توشون دوست داشتم.روزانه نویسی های دخترایی که از کشور خارج شدن و درس میخونن و زندگی میکنن.اینکه از چیزایی میگن که شبیه به روزگاری که ما توش نفس می کشبم نیست جالب بود.