خودم بهونه ی اومدنت شم

اعتقاداتم خط کشیش به شکلی نیست که برای نود و نه درصد آدما قابل درک باشه.و البته که تلاشی ندارم برای اینکه کاری کنم کسی درکش کنه.اعتقاد باید تو قلب آدم و ذهن آدم باشه برای عشق بازی آدم با خودش و خدای خودش و باقی آدم های نیک روزگارش تو طول تاریخ.مشهد با امام رضاش و تهران با امام زاده صالح و شهر ری با شابدلزیمش و جمکران با امام زمانش.برام این مکان ها با صاحب هاش امن ترین جاهای دنیا برای من هستن.جاهایی که حال روحی و روانیم و خوب می کنن.امشب که نیمه شعبانه تلویزیون و نگاه می کردم.صحن های شگفت انگیز حرم امام رضا خالیه خالی بود.صحن هایی که با شلوغی آدماش شناخته میشن.یا جمکران و باقی حرم ها خالیه خالی بودن.دیدن کف زمین صحن ها حال غریبی بهم داد.یه حال غمگین و ترسناک.میگن غربت آدم و میگیره.همون.مثل اون تصویر خالی بودن کعبه.خیلی عجیبه این روزا.کاش همه چیز درست شه.هر روز که می گذره غمگین تر و نا امید تر میشم. اما می دونم که خدا و این پیامبرای مشتی و با عشقش بزرگن.فوتبال با آفسایدش قشنگه.ما اهل زیر میز زدن نیستیم خودتون حلش کنین.ردیفش کنین.روالش کنین.آدمیزاد تو سحتی ها و سر پایینیا دوست داره که چنگ بزنه به ریسمونی که تو روزای عادی و سربالاییش خیلی بهشون احتیاج نداره.تو این روزا این ریسمونا پر رنگ میشن و خب طبیعیه.این آهنگ و همیشه زیر لب می خونم.شعر حدیث دهقان برای امام زمان خیلی شگفت انگیزه.مخصوصا اینجاش که میگه: می خوام کاری بدم دست خودم که.خودم بهونه ی اومدنت شم.